Το στόμα μας είναι ένας ιερός χώρος – Παρατηρώντας τον χώρο της στοματικής κοιλότητας
Το στόμα μας είναι ένα από τα ιερότερα μέρη του σώματός μας γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, συμμετέχει στις λειτουργίες που σχετίζονται με την επιβίωσή μας, όπως είναι η αναπνοή, η μάσηση και η θρέψη, αλλά σχετίζεται και με τις ανώτερες πνευματικές διεργασίες, όπως είναι ο λόγος και η επικοινωνία.
Παρατηρώντας τον χώρο της στοματικής κοιλότητας αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ένα μικροσύστημα που αντανακλά την υγεία ολόκληρου του σώματός μας και λειτουργεί αρμονικά, υπό την επίδραση των συμπαντικών νόμων της δομής και λειτουργίας του σύμπαντος.
Από τους συμπαντικούς νόμους προέρχονται οι φυσικοί νόμοι που διέπουν το φυσικό σύστημα της Γης και από τους φυσικούς νόμους προέρχονται οι βιολογικοί νόμοι, που καθορίζουν και τους νόμους της ιατρικής. Όλες οι δομές στο ανθρώπινο σώμα, όπως και στα δόντια, χαρακτηρίζονται από μοναδικότητα και ποικιλομορφία.
Κάθε άνθρωπος είναι δηλαδή διαφορετικός και αυτή η διαφορετικότητα αποτελεί τον πλούτο και την ομορφιά του.
Όλες οι δομές αλληλεξαρτώνται και συνεργάζονται για την επιτέλεση κάθε ζωτικής λειτουργίας. Για παράδειγμα, για τη λειτουργία της αναπνοής συνεργάζονται διάφορα συστήματα και δομές μέσα στο σώμα, όπως τα νεύρα, οι μύες, τα όργανα, τα αγγεία και άλλα. Επιπλέον, όλοι οι ιστοί αντιδρούν, όταν υποστούν τη δράση μιας εσωτερικής ή εξωτερικής δύναμης.
Για παράδειγμα, ο εξωτερικός βλαπτικός παράγοντας της φωτιάς καίει τους ιστούς, αλλά και ένας εσωτερικός βλαπτικός παράγοντας, όπως ένα έντονο συναίσθημα, μια μεγάλη χαρά ή μια μεγάλη λύπη, δημιουργεί επίσης μεγάλη φόρτιση σε ολόκληρο το σώμα.
Ακόμη, όλες οι δομές και οι ιστοί παρουσιάζουν διαφοροποίηση και επιτελούν ιεραρχικά και με ακρίβεια τη λειτουργία τους. Επεξεργάζονται, με τη βοήθεια του νευρικού συστήματος, τις αλλαγές που συμβαίνουν σε φυσικό – βιοχημικό, συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο και μετασχηματίζονται ανάλογα με τις ανάγκες του σώματος. Με τη βοήθεια αυτών των ρυθμιστικών μηχανισμών επιβιώνουμε και προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον στο οποίο ζούμε.
Ό,τι συμβαίνει στον μακρόκοσμο, συμβαίνει και στον μικρόκοσμο. Ό,τι συμβαίνει στο άμεσο περιβάλλον και στις σχέσεις μας, συμβαίνει και στο σώμα μας. Ό,τι συμβαίνει στο σώμα μας, αντανακλάται και στο στόμα μας. Επομένως, με προσεκτική παρατήρηση διαπιστώνουμε ότι, όπου υπάρχει αρμονία και ισορροπία, υπάρχει υγεία και ομορφιά.
Στην ελληνική μυθολογία, η Αρμονία ήταν κόρη δύο θεών, της Αφροδίτης και του Άρη, επομένως, καρπός της ένωσης δύο πολικά αντίθετων δυνάμεων: του δημιουργικού έρωτα και της καταστροφής. Ο Άρης εκπροσωπεί το αρσενικό μέρος της υλικής δημιουργίας και, από τα κύρια στοιχεία, τον αέρα και τη φωτιά, ενώ η Αφροδίτη το θηλυκό μέρος και τα στοιχεία του νερού και της γης. Από την ένωσή τους γεννιέται η Αρμονία. Επομένως, η αρμονία στον κόσμο δεν είναι προϊόν ταύτισης ομοίων, αλλά προϊόν ζεύξης αντιθέτων.
Κατά τον Πυθαγόρα, σε ένα σύμπαν που αποτελείται από αντιθέσεις, από καταστάσεις που αντιμάχονται, από μεταβολές των μορφών, υπάρχει ένας νόμος που με την ισχύ του επιφέρει τάξη και ισορροπία. Είναι η θεία αρμονία που συγκρατεί όλα τα πράγματα μαζί σ’ έναν κόσμο κάλλους και τάξης, σε μια απέραντη ενότητα («καθ’ αρμονίαν συνεστάναι τα όλα»). Συνεπώς, το ένα και τα πολλά δεν είναι παρά μόνον ολότητα και αδιαχώριστη ενότητα, αποτελώντας ένα αρμονικό σύνολο.
Σύμφωνα με την πυθαγόρεια θεώρηση, «η φύση του κόσμου είναι η αρμονική σύνθεση άπειρων όντων που πολλές φορές είναι ανόμοια, όμως όλα αυτά αποτελούν την ολότητα του σύμπαντος». Στο Πυθαγόρειο σύστημα, η αρμονία είναι το ιδανικό της αγαθότητας, της αλήθειας και του κάλλους, που αποτελούν, ουσιαστικά, τον κόσμο της πραγματικότητας. Εκφράζεται με αρμονικούς λόγους και αριθμούς σε ολόκληρο το σύμπαν.
Ο Πυθαγόρας προσπαθούσε να εκφράζει τα πάντα με αριθμούς, με βάση την άποψη «παν το πραγματικόν ουδέν άλλο είναι ή αριθμός» και όπως μας μεταφέρουν οι μαθητές του («πάντα δε τα πράγματα απεικάζων τοις αριθμοίς»), και είχε αποκρυσταλλώσει την πίστη ότι το σύμπαν είναι αρμονία αριθμών και ότι, στον κόσμο, τίποτα δεν υπάρχει χωρίς αιτία. Αυτός είναι ο νόμος της αιτιότητας, σύμφωνα με τον οποίο κάθε πράγμα παράγεται από μια αιτία και κάθε αιτία έχει ένα αποτέλεσμα. Επομένως, κατά τον Πυθαγόρα, η φύση των πραγμάτων είναι τέτοια ώστε κάθε σκέψη, λόγος ή πράξη, οσοδήποτε μικρή, θέτει σε λειτουργία τις συνέπειες, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών του.
