Είναι γεγονός ότι η επίσκεψή μας στον οδοντίατρο δεν είναι πάντα ευχάριστη.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό και πως μπορεί να αλλάξει;

Εσείς το γνωρίζατε;

Γνωρίζετε ότι η εμπειρία του φόβου είναι αποτυπωμένη στο DNA μας από τη πρωτόγονη περίοδο της εξέλιξης του ανθρώπου; Μάλιστα, έχει αποδειχθεί σωτήρια για την αντιμετώπιση των καταστάσεων επιβίωσης που αφορούσαν τη συλλογή τροφής, τους φυσικούς κινδύνους, τις  καταστροφές και τους  πολέμους, τις επιδρομές άλλων φυλών και την αναπαραγωγή.

Σε αυτές τις καταστάσεις απειλής κινητοποιούνται τα ένστικτα επιβίωσης. Είναι γενετικά προγραμματισμένες τάσεις που έχουν σχέση με το ασυνείδητο μέρος του εγκεφάλου και όταν κινητοποιηθούν έχουν σαν αποτέλεσμα συγκεκριμένες συμπεριφορές όπως:

• • Μάχη: Ανάγκη να επιτεθούμε.
  • Φυγή: Θέλουμε να φύγουμε από το μέρος / την κατάσταση που βρισκόμαστε.
  • Μούδιασμα: Φυσικό, στο σώμα, ή νοητικό. Ξαφνικά, δεν μπορούμε να αντιδράσουμε.
  • Αποκοπή συναισθήματος.
  • Τάση για εμετό.
  • Λιποθυμία.
  • Παράδοση: Παραδίδουμε τα όπλα.

Όταν λοιπόν ο άνθρωπος βιώνει μια απειλή  ,αυτές οι αυτόματες τάσεις δραστηριοποιούνται. Στη συνέχεια, δημιουργούν το έδαφος για να εκφραστούν έντονα συναισθήματα, μπλοκαρίσματα και συμπτώματα στο φυσικό σώμα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν νιώθουμε φόβο κατά τη διάρκεια της οδοντιατρικής επίσκεψης.

Τι σχέση έχει ο οδοντίατρος με αυτό;

Ο οδοντίατρος είναι η αντανάκλαση της φροντίδας και κηδεμονίας των γονιών μας. Φροντίζει τα δόντια μας, όπως μας φρόντιζαν οι γονείς μας στην παιδική μας ηλικία με το να εκπληρώνουν όλες τις ανάγκες μας για ασφάλεια, θρέψη, ζεστασιά, αγάπη και υποστήριξη.

Ο οδοντίατρος εισχωρεί στο στόμα που αντιπροσωπεύει ένα έντονα φορτισμένο ιδιωτικό χώρο που συνδέεται με την εξέλιξή μας και με όλες τις ζωτικές μας λειτουργίες. 

Έντονα συναισθήματα που σχετίζονται με την πρώιμη παιδική ηλικία, όπως:

• Καταπίεσης
• Βίας
• Απόρριψης
• Σωματικής ή λεκτικής κακοποίησης

μπορεί να επανεμφανιστούν κατά τη διάρκεια μιας θεραπείας και να κινητοποιήσουν τα ένστικτα επιβίωσης που με τη σειρά τους μπλοκρουν τη θεραπευτική διαδικασία.  

Ένα άτομο που αισθάνεται προδομένο ή νιώθει ότι δεν έλαβε επαρκή φροντίδα από τους γονείς του, τείνει να αναπαράγει μια παρόμοια εμπειρία στη σχέση του με τον οδοντίατρό του. 

Πόσοι άνθρωποι δεν ψάχνουν  απεγνωσμένα τον ιδανικό οδοντίατρο, ο οποίος θα αναλάβει να αποκαταστήσει τα δόντια και το χαμόγελό τους; Η επιμονή ή ο θυμός που συνοδεύει ορισμένες απαιτήσεις τους από τον θεράποντα οδοντίατρο υποδεικνύει ότι οι ασθενείς περιμένουν πάρα πολλά από αυτόν.

Είναι πολύ φυσικό και ανακουφιστικό να ελπίζουμε ότι ανοίγοντας το στόμα μας ο οδοντίατρος θα μας θεραπεύσει και θα μας απαλλάξει από τον πόνο. Είναι δικαιολογημένο να αποζητούμε τη φροντίδα ενός ικανού και επιδέξιου οδοντιάτρου.

Μήπως όμως δεν έχουμε την επίγνωση ότι ο οδοντίατρος που μας αναλαμβάνει αντανακλά την σχέση μας με τους γονείς μας και τα ψυχικά τραύματα της παιδικής μας ηλικίας αλλά και τις επιλογές και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας; 

Το άτομο που ταλαιπωρείται με προβλήματα στα δόντια του θα αναζητήσει έναν οδοντίατρο που θα προσπαθήσει να σώσει τα δόντια του.

Θα υπάρχει όμως οδοντίατρος – σωτήρας;

Μήπως η θεραπεία ξεκινά πρώτα από τον ίδιο τον ασθενή; 

Ο τρόπος με τον οποίο κάθε άτομο προσεγγίζει τη θεραπεία του είναι καθοριστικής σημασίας. Η εύρεση ενός «καλού» οδοντιάτρου προϋποθέτει να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και να δεχτούμε να κοιτάξουμε τον πόνο κατάματα, χωρίς να το βάζουμε στα πόδια. 

Συχνά, η αλλαγή της συμπεριφοράς μας και μόνο, καθώς και οι συνειδητοποιήσεις που κάνουμε, φέρνουν στον δρόμο μας ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης που θα μας βοηθήσει με κατανόηση και σεβασμό. Άραγε, είναι τύχη ή σύμπτωση;  

Είμαστε έτοιμοι να φροντίσουμε τις πληγές μας και  να έλξουμε τον ανάλογο θεραπευτή οδοντίατρο;

Αν παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε αυτοκαταστροφικά μοτίβα, προσελκύουμε οδοντιάτρους που μας αντιμετωπίζουν με άσχημο τρόπο ή μας αφήνουν δυσαρεστημένους. Κατά συνέπεια, ο οδοντίατρος από σωτήρας μετατρέπεται σε βασανιστή και εμείς βιώνουμε μια σχέση θύτη – θύματος.

Ακόμα και αν είναι αποτέλεσμα αδεξιότητας ή αμέλειας του οδοντιάτρου, το ιατρικό λάθος δεν συμβαίνει τυχαία. Πραγματώνει μια ένταση που σχετίζεται με τα βιώματα και τις πεποιθήσεις μας. 

Το ιατρικό λάθος μοιάζει κατά κάποιον τρόπο με το ψυχικό τραύμα που έρχεται στη επιφάνεια για να μας υπενθυμίσει την εμπειρία που βιώσαμε σαν παιδιά με την απόρριψη, την παραβίαση των ορίων μας, την κακοποίηση αλλά και την  απεγνωσμένη ανάγκη μας για αγάπη, υποστήριξη, σεβασμό.

Μέσα από τη σχέση του με τον οδοντίατρο, ο ασθενής προσπαθεί να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τους ίδιους του τους γονείς, τον πατέρα ή τη μητέρα του.

Μήπως αυτά τα συναισθήματα που νιώθουμε στη επίσκεψη στον οδοντίατρο και οι προσδοκίες που έχουμε για αποκατάσταση μας βοηθούν να συνδεθούμε με τον εσωτερικό μας εαυτό;

Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι μπορεί να μας βοηθούν να αποκτήσουμε επίγνωση του τι σημαίνει αποδοχή και θεραπεία σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μας;

Μπορούμε να επιλέξουμε τον ανάλογο θεραπευτή οδοντίατρο και να χτίσουμε σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού;

Αυτή είναι η προϋπόθεση που θα μας οδηγήσει μέσω της αποδοχής και αγάπης του εαυτού μας στην θεραπεία και στην αποκατάσταση παθολογικών καταστάσεων στο στόμα μας.